Natuurlijk is ondertussen niet zomaar alles weggeveegd... Twee jaar 'overleven' laat sporen na, en niet enkel op de vlakken die voor de hand liggen. (1. Relationeel, 2. Lichamelijk, 3.Eigen persoonlijkheid, 4.Gezin/familie/vrienden, 5. Werk.)
Beste vriendinnen zijn we nooit geweest. De relatie verloopt met ups en downs en heeft vaak last van turbulentie.
Het bewust zijn van gewicht start in de lagere school, ik denk in het eerste of tweede leerjaar al. Regelmatig uitgelachen worden omwille van het lichaam dat ik had. Zo erg dat ik me zelfs de exacte woorden nog kan herinneren. In het vierde leerjaar ben ik voor het eerst op mijn eten gaan letten omdat ik net als alle anderen wilde zijn. Maaltijden overslaan, weggooien en liever een koek in de middag dan boterhammen voor de lunch.
Jammer eigenlijk, dat ik daar toen al zo bezig mee moest zijn. Ik viel af, kreeg complimentjes en zo was de toon gezet.
In het zesde leerjaar begonnen de hormonen mijn lichaam te veranderen,
verschrikkelijk vond ik het , 'VROUW' worden. Het lichaam waar ik zo aan werkte veranderde zichzelf en ik had er niks over te zeggen.
Eens mijn vrouwelijkere vormen aanvaard kwam er de pubertijd waar ik meester was van de crashdiëten. Meermaals flauwgevallen en dagen op appels en rijstwafels om frieten te kunnen eten op vrijdag.
En dan nog vond ik mezelf toen dik. Onlangs kreeg ik een foto te zien uit de middelbare school. Het enige wat ik kon denken was dat ik daar best een mooi lichaam had en dat het jammer was dat ik dat toen niet kon zien.
Als student ging de weegschaal omhoog, veel omhoog. Crashdiëten werkte niet meer, mijn lichaam was gewoon om met niks verder te kunnen en mijn metabolisme stelde nog weinig voor.
Pas heel wat jaren later kwam er een keerpunt. Ik was het beu, beu om elke keer te huilen in de paskamer, beu dat ik iedereen mooier en beter vond, beu dat ik niet van mezelf kon houden, beu dat ik mezelf beu was. Afvallen zou de magische oplossing zijn voor het slechte zelfbeeld en dat deed ik dan, zelfs 25kg maar mijn hoofd vermagerde niet mee. Eens een bepaald gewicht bereikt wilde ik toch nog iets meer, want dan zou het goed zijn...
Mijn zelfbeeld bleef ook compleet hetzelfde. Nog steeds vond ik alle foto's van mezelf lelijk, nog steeds zag ik enkel werkpunten en vond ik dat, als ik nu net nog iets kon afvallen, het beter zou zijn.
Toen kwam de zwangerschap van Vin* , bang voor de lichamelijke veranderingen bleef ik intensief sporten. Ik wilde de gewichtstoename zo minimaal mogelijk houden. 3 tot 4 keer per week liep ik 9km en daar stond ik in de zomer zelfs om 5u voor op.
Stilaan begon ik mijn zwangere lichaam te accepteren, hield ik er zelfs van en voelde ik me thuis in mijn lichaam.
Bij de diagnose en het besef dat mijn lichaam een dood kind ging baren, kwam er iets los. Mijn lichaam voelde niet meer van mij. Ik ontkoppelde om minder te moeten voelen. Wat er met mijn lichaam gebeurde interesseerde me ook niet. Ik voelde me ergens ook bedrogen. Maandenlang liet mijn lichaam me geloven dat alles goed ging, terwijl dat niet het geval was. Mijn lichaam faalde in iets waar vrouwen voor gemaakt zijn. Mijn lichaam liet me in de steek. Ik voelde me gepakt in mijn vrouwelijkheid en mijn zelfvertrouwen kreeg de grootste knauw. Mijn lichaam had geen gezond kind kunnen baren.
De week tussen de diagnose en de uiteindelijke bevalling waarbij je nog steeds zwanger bent en je de baby voelt bewegen maar weet dat hij nooit zal leven is een niet te beschrijven mentale marteling. Je lichaam en je geest zoeken dan zelf naar een manier om controle te krijgen en om er mee om te gaan. De loskoppeling en desinteresse in mezelf was denk ik mijn manier toen om minder te moeten 'voelen'.
Na de bevalling is het ook vreselijk traumatisch om een postnataal lichaam te hebben maar geen baby. Naweeën zijn eens zo pijnlijk, bloedingen confronterend en stromende melk onder de douche een duidelijk beeld van wat er niet is maar wel zou moeten zijn.
Ik had een lichaam en zorgde er voor omdat ik zo snel mogelijk terug zwanger wilde worden in de beste omstandigheden en daar stopte de relatie. Houden van of graag zien had daar geen plaats.
Eens snel terug zwanger was ik dankbaar en groeide er een stukje connectie terug maar de hele zwangerschap werd overschaduwd door angst. Ik durfde niet vertrouwen, ik durfde niet verbinden want de laatste keer dat ik dat deed ging het gruwelijk mis. Zorgen deed ik daarom enkel in functie van de groeiende baby in mijn buik.
Wanneer er dan ook nog eens een veel te vroeg verkortende baarmoederhals werd vastgesteld op 23 weken en er reëel risico was op extreme vroeggeboorte was ik gebroken.
Weer was ik bang dat mijn lichaam me in de steek zou laten, weer voelde ik me falen als vrouw. De gewichtstoename was binnen de perken gebleven tot dan maar zonder beweging kwam het er (meer dan) vlotjes bij en eerlijk, op dat moment kon het me niet schelen, zag ik het zelfs niet. Ik leefde en ademde puur in functie van ons groeiende meisje.
Tot 38 weken en 2 dagen heeft mijn lichaam stand gehouden en daar zie ik het doodgraag voor. De dag dat ik beviel en de eerste uren erna voelde ik mij een topwijf. Ik hield zo van mijn lichaam voor wat het me gegeven had!
Dan begon de smetvrees, de angsten, de stress, de emoties en laat me nu net een emo-eter zijn... De focus lag ook totaal niet op mezelf en dat liet zich merken op de weegschaal. Ik kon ook de fut, de tijd of soms zelfs de moeite niet opbrengen om te sporten. Korte nachten, veel angsten, tijd te kort. Ik zag mezelf niet graag en zorgen voor mezelf deed ik liefst zo min mogelijk. Leven in jogging of pyjama, snel in en uit de douche en hoe minder spiegelbeeld hoe liever ik het had. Het enige wat mijn zelfwaarde en waarde als vrouw omhoog hield was Pam en het feit dat zij kon groeien en leven door wat mijn lichaam produceerde. Daar trok ik me enorm aan op en dat zorgde ervoor dat ik het gevoel had toch in iets goed te zijn.
Foto's, spiegelbeeld,...we zijn niet de beste vrienden maar ik zou het wel graag zijn.
Ik werk er aan, aan dat zelfbeeld, niet alleen vanbuiten maar vanbinnen deze keer ook.
TO BE CONTINUED in deel 2....