Natuurlijk is ondertussen niet zomaar alles weggeveegd... Twee jaar 'overleven' laat sporen na, en niet enkel op de vlakken die voor de hand liggen. (1. Relationeel, 2. Lichamelijk, 3.Eigen persoonlijkheid, 4.Gezin/familie/vrienden, 5. Werk.)
1.Relationeel:
Ons verhaal is er eentje die start met puberaal zoenen op een all-in fuif. (Romantische setting, I know ;-))
Hij 17, ik 16... Beiden drunk on lauwe fuifpintjes en love...
Al bij al een vlot parcours met hier en daar wel even 'bindingsangst' maar dan vooral van zijn kant.
Samenwonen op ons 21ste, huis gekocht op 27.
He put-a-ring-on-it in het jaar dat we 10 jaar samen waren.
Eigenlijk was een kindje voor ons de meest logische volgende stap. Bob sprak al langer over zijn kinderwens en het moment dat ik er ook klaar voor bleek gingen we vol vertrouwen voor 'ons gezin'.
Liefde
Hij is het. Al had ik het heel erg moeilijk om (terug) zo afhankelijk van hem te zijn. Om moeilijk of niet te kunnen functioneren wanneer B. er niet was of moest werken. Moeilijk en tegelijkertijd ook mooi dat hij letterlijk mijn houvast was terwijl hij zelf niet stevig stond.
De liefde die ik voel voor hem is diepgeworteld maar we hebben gevochten om elkaar niet te verliezen in het rouwproces. Want dat deden we elk op onze eigen manier. Ik schreeuwend en huilend tussen Vins' kleertjes en foto's. Hij stil en ingetogen.
We hebben elkaars manier van rouwen gerespecteerd, ook al was die zo anders.
Uren hebben we gewandeld en gepraat. Elkaar rechtgetrokken. Gevlucht naar zee, op zoek naar wind in ons hoofd. Gezorgd voor elkaar maar ook vaak bezorgd voor elkaar.
Mijn vertrouwen als vrouw was gebroken. Ik kon hem geen gezond kind geven, ik faalde waar zoveel andere vrouwen dat niet deden. Mijn lichaam had me bedrogen en in de steek gelaten.
We hebben gesproken over onze kinderwens, ook andere moeilijke scenario's.
IVF met PGD, donorzaad/eicel, adoptie, ... welke weg zagen we zitten indien nodig? Moeilijke knopen doorgehakt en keken in dezelfde richting. Maar ook al hadden we er goed over nagedacht en proberen voorbereiden op een moeilijke zwangerschap, de mentale hel die het geworden is hadden we niet kunnen voorzien. De dagelijkse angstgolven, de 15 weken platliggen waarbij ik naast figuurlijk ook letterlijk van hem afhankelijk was voor ALLES. Ik leunde op hem maar was ook bang dat ik zoveel leunde dat hij zou breken. Tegelijkertijd kon ik niet anders, niemand begrijpt me zoals hij.
Uren op me inpraten, nachten in het ziekenhuis op een uitklapbedje. Hij deed het allemaal.
Bij mij groeide dagelijks het schuldgevoel en de intrinsieke vraag wat hij in godsnaam in me zag en waarom hij toch bij me bleef... Daardoor nam ik dan soms afstand of was ik net heel erg op zoek naar zijn bevestiging. Waarbij hij natuurlijk ook nooit het juiste kon doen of zeggen waardoor ik die zekerheid had. Die moet van 'in' mij komen, niet van hem.
Na de geboorte kwam er dan de angsten over Pam en smetvrees. We waren ook beiden zo moe. De smetvrees dwong me dan ook soms om heel rare dingen te doen of net veel dingen niet te doen, niet aan te kunnen. En hij, hij had begrip, voelde dat hij me niet kon dwingen, dat ik zelf wist dat het zo niet verder kon. Had/ heeft geduld, is bewust van het trauma en heeft zo veel respect.
We gaan nog steeds samen naar de psycholoog om te verwerken en te werken aan de toekomst. En ik kan eerlijk zeggen dat dat ons deugd doet. Soms durf je daar net meer open zijn omdat je bewuster in gesprek bent.
Let op, de discussies over was, plas en 's nachts opstaan zijn hier ook wekelijkse kost maar er is, in mijn gevoel, steeds dat besef van wat we voor elkaar deden en hoe we gevochten hebben voor ons gezin. Onze droom om mama en papa te mogen zijn.
Ode aan de stenen
Van kiezel tot gesteente
Stapel, sterk en ook soms wankel
Stevig voor eeuwen na elkaar
Veilig wanneer ik je rond me voel alsof de natuur dan minder impact heeft
Geen haast, zo geduldig...
Stenen gaan mee
Lang leve de liefde, de liefde voor mijn rots.
