Een geboren papa...dat zijn 3 woorden waarmee ik B. kan omschrijven. Papa zijn lijkt wel in zijn DNA ingeweven. Terwijl ik (je zult het moeilijk kunnen geloven) bang was voor de eerste pampers en badbeurten, ging dat bij hem vanzelf. Voor hem de meest natuurlijke handelingen, alsof hij nooit wat anders deed.
De vroedvrouwen in het ziekenhuis konden moeilijk geloven dat hij ook een 'firsttimer' was en keken soms vol verbazing over hoe hij het voortouw nam in de verzorging van onze kleine meid.
Dolverliefd wanneer ik hem met haar bezig zie. Ook onze omgeving ontgaat het niet...
'Hij is toch graag met zijn dochter bezig' , 'toch leuk dat hij haar ook in bad en bed doet', 'je hebt geluk dat hij zo graag met haar speelt', 'knap dat hij zo een aanwezige papa is' .
Ook wanneer hij haar draagt in de draagdoek of rugzak kwamen er soms toch rare blikken.
Hoe geweldig het ook is bedoeld en hoezeer B. zeker complimentjes verdiend, voelt het soms gek aan...
Dat we daar 'geluk' mee hebben. Dat dat 'sjans' is.
Ik vraag me soms af of dat omgekeerd zo ook werkt? Of ze tegen je man dan misschien ook soms zeggen dat hij geluk heeft met jou als mama van zijn kind, of ze vinden dat hij je dankbaar moet zijn voor de goede zorgen. Ik vraag me dan ook af of het opnemen van zorgkrediet of ouderschapsverlof voor hen ook als vanzelfsprekend wordt gezien?
Nee, volgens ons is hij evenveel ouder dan ik en is het zelfs niet meer dan normaal dat hij dezelfde taken op zich neemt als het over onze dochter gaat. Ook al komt ze uit mijn buik, we zijn allebei even verantwoordelijk voor Pam. In sommige gevallen neemt hij zelfs taken volledig op hem ,omdat ik het emotioneel moeilijker heb met bepaalde dingen.
Pam naar de crèche brengen is iets wat ik (nog) niet kan, ik kan haar daar niet achterlaten, ook al weet ik dat daar de liefste kinderverzorgsters geweldig voor haar zullen zorgen.
Toen ze vorig jaar in juni een weekje in het ziekenhuis moest blijven is ook hij blijven slapen. We wisten allebei dat de verpleging anders meer werk zou hebben met mij te kalmeren en te troosten dan met haar. En toch, toch voel ik me daar zo schuldig over , alsof ik faal als mama... Ook kregen we daar best rare reacties op in het ziekenhuis zelf.
Maar terwijl ik opgegeten word door schuldgevoel vraag ik me ook af op papa's daarmee worstelen wanneer mama in het ziekenhuis blijft?
Pas op, begrijp me alsjeblief niet verkeerd, er is veel beweging aan de andere kant, wat ik enkel als heel erg positief kan zien. Er is dankzij sociale media , pioniers als Vaderklap, podcasts zoals Radio Mama en een algemeen breder netwerk onder jonge ouders een groeiend besef over bewust ouderschap en het belang van en aan veilige hechtfiguren.
In elk geval, zo ervaar ik het toch.
Ze aten ons zien dat het ok is om voor je kind(eren) te kiezen, om bewust andere prioriteiten te stellen en het pad van je kind te volgen, ook als papa. En helaas wringt daar toch nog vaak het schoentje... niet?
Ik werk zelf 4/5 en zou het niet anders willen. Pam moet een minimaal aantal dagen naar de crèche en kan gewoon rustig thuis blijven voor de rest van de week.
Onze regering werkt op papier allerlei mooie systemen uit (ouderschapsverlof/ zorgkrediet) maar in de praktijk ligt het soms een pak moeilijker denk ik. Niet enkel in de relatie werkgever-werknemer maar ook maatschappelijk... en misschien is het daar nu juist tijd voor een verandering?
1 ding hebben we als ouder allemaal gemeen en dat is de onmetelijke liefde voor dat lieve hoopje mens!
