Free your mind...

Bevallen en on top of the world. Opgelucht en dolgelukkig.

High op adrenaline en on cloud 9.

Om een aantal uren later heel wat wolken lager te belanden.

Fysiek was ik geradbraakt, na 15 weken zetel en bed stelde mijn conditie niks meer voor en spieren waren ook al ver te zoeken. Stappen ging amper. Maar dat was fysiek.

Mijn hele zwangerschap was ik zeker dat, eens ze er zou zijn, de angsten en paniekaanvallen zouden verdwijnen en ik eindelijk terug weer mezelf zou kunnen zijn.

De verantwoordelijkheid ging ik eindelijk kunnen delen. Mijn lichaam, dat ik niet meer vertrouwde, was niet meer alleen verantwoordelijk voor haar. Baby er uit, angsten weg, zo simpel hoopte ik dat het was.

Die eerste nacht lag ik te kijken, te bewonderen. Uren hield ik haar op me, intens genietend van haar bewegende borstje bovenop de mijne. De intense golf van instinctieve liefde.

De dag erna bleek er een reactie geweest te zijn tussen ons bloed tijdens de bevalling, ze was heel wat afgevallen, allemaal niets op zich, maar voor mij de eerste triggers.

De borstvoeding liep ook al niet van een leien dak, maar ik was rotsvast dat ik borstvoeding zou geven. Kostte wat het kost. Ik huilde onbedaarlijk tijdens elke voeding maar zo overtuigd was ik van wat ik wou.

Constant vroeg ik bevestiging. Dronk ze voldoende? Had ze het niet te koud? Te warm? Deed ik dit goed? Nergens zou ik fouten maken, ik zou alles doen en steeds hyperalert zijn zodat ik mezelf nooit iets zou kunnen verwijten.

Pas op, in het ziekenhuis voelde ik me dan best nog ok. Ik had maar op een belletje te duwen en er stond een vroedvrouw, gynaecoloog of kinderarts aan ons bed. Dan is er dag 3, geslapen had ik amper en natuurlijk had ik full on baby-blues. Ik kon niet naar huis na 3 nachten en mocht, gezien de situatie, nog 1 nacht extra blijven. We hadden ook meteen een eerste afspraak met J, onze psycholoog. De gedachte alleen al dat we ons kostbaarste bezit mee in de buitenwereld moesten nemen kon ik niet aan..

Die eerste autorit naar huis is heel erg bevreemdend, thuiskomen mogelijks nog meer.

B. vond het heerlijk en leefde op. Genoot zo intens. Ergens was ik best jaloers op zijn onbezonnen gelukzalige gevoelens en voelde me weer abnormaal tegenover alle vrouwen die het moederschap nailen met twee vingers in de neus. Iedereen leek zelfzeker en dolgelukkig dat ze met hun kleintje 'eindelijk' naar huis mochten, ik bleef liefst op de materniteit wonen. Ik voelde dat het voor mij anders was en dat onzekerheid weer hoogtij begon te vieren. Slapen kon ik niet, als zij sliep kon ik enkel kijken of haar borstje nog op en neer ging.

De eerste maanden met Pam zijn extreem moeilijk geweest. Ik kon niet, durfde niet genieten en amper geloven dat ik haar bij me had... Dat ik voor haar MOCHT zorgen. Ze was zo klein ,zo fragiel, dit was LIEFDE met hoofdletter L. De liefde die zo intens is, met geen woorden te beschrijven.

Heel veel geluk dat B. zo een geboren papa is en alles deed met de meest natuurlijke flair.

Heel veel geluk met ondersteuning uit dichte kring maar nog meer met M., vroedvrouw uit de duizend, die elke dag trouw even binnensprong. Die soms meer psycholoog was dan vroedvrouw. Die voor ons altijd beschikbaar was.

Bovenop de onzekerheid bleek Pam een ernstige vorm van reflux te hebben waardoor ze, na 7 weken non-stop te willen drinken, plots NIKS meer wou en maximum 60ml per keer dronk (wat dan neerkwam op super veel voedingen en nog liefst van al 'snachts)

Slapen deed ik dus amper. Meestal was ik al blij wanneer ik 3u onderbroken per nacht kon halen.

Samen met slaap ging dus ook het laatste van mijn relativeringsvermogen de deur uit.

Ik was constant bang dat ze van het ene op het andere moment zou doodgaan of heel erg ziek zou worden. Soms was ik opgelucht dat ze huilde, dan wist ik tenminste dat ze nog leefde. Zelf wilde ik dan ook absoluut nergens 'fouten' maken. Die hyperalertheid is SLOPEND. 24/24 alle radars en sensoren aan, zintuigen op scherp.

Zo ontwikkelde zich dan ook stilaan smetvrees. Het begon klein maar werd steeds erger en erger. Op een dieptepunt heb ik eens alle boodschappen ontsmet nadat de kassierster in haar hand had gehoest. Ik had zelf door dat mijn denkpatroon niet meer normaal was, elke nieuwe mama waakt over haar kleintje maar dit was niet vol te houden. Puur rationeel wist ik dat alles wat ik dacht en deed niet normaal was maar mijn gedrag en gedachten waren niet meer te controleren eens geconfronteerd met dat waar ik bang voor was.

Het was putje winter, iedereen hoestte en snotterde. Ik had het er zo moeilijk mee.

Alles bracht ook zoveel stress met zich mee. Niks in het leven was vanzelfsprekend of makkelijk.

Het allerliefst bleef ik gewoon thuis met Pam.

Zelfs een bezoek aan de supermarkt was moeilijk. Op voorhand had ik al zenuwen of we iemand zouden tegenkomen die haar dan zou willen aanraken.

Bezoek probeerde ik te mijden want ik ging kapot aan de stress die dat voor mij met zich meebracht. Aan de crèche kon ik al helemaal niet denken. De dag van de babyborrel was doorbijten, 's avonds moest ik zo erg huilen omdat ik besefte dat ik niet meer kon genieten.

Ik wilde zo graag terug 'leven'.

Aan alle vrienden en mensen die ik lang niks liet weten, waar ik afstand van nam, die zich bij een bezoekje misschien afvroegen of ze niet welkom waren. Vrienden die zelfs niet wisten dat we opnieuw een kindje verwelkomden in onze harten, mensen die zich afvroegen waar dat open en joviale koppel van toen toch heen was...

We zijn er nog, maar dan versie 2.0... De versie die verder moet met een gemis en een voor altijd andere kijk op het leven.

Het spijt me, de angsten waren (of zijn soms) sterker dan mezelf maar ik hoop niet sterker dan onze band.

Rustig proberen we terug op te bouwen wat verloren leek.

Ik kan alleen maar hopen dat ook ons plaatsje bij jullie nog altijd vrij is.

Stap voor stap moe(s)t ik terug vertrouwen krijgen. Vertrouwen in mezelf en ook in haar.

Hoe is het dan nu? (deel 1 zwangerschap van Pam)

Ondertussen zijn we twee jaar verder en ben ik ergens blij dat ik eindelijk zo goed over Vin* kan praten. Fier dat ik hem ondertussen vaker en vaker in de mooie dingen van het leven zie en kan zeggen dat hij met de meest pure vorm van liefde heeft leren kennen.

Niet dat dat vanzelf kwam... Eerst eens goed tegen heel wat muurtjes lopen en zot veel therapiesessies later maar in het meest nog omdat Pam toch een deel van de pijn verzacht en heel veel van mijn focus vraagt.

Maar eerlijk is eerlijk. Het tekende me ook enorm als persoon. Ik was/ben absoluut niet meer wie ik was.

De maanden na het verlies waren 'overleven'. We wilden graag zo snel mogelijk terug zwanger zijn en Vin* had mijn moederinstinct enorm wakker gemaakt. Helaas moesten we door miscommunicatie tussen profs en ziekenhuizen tergend lang wachten op het resultaat van de genetische testen. Indien we beiden dragers zouden zijn, hadden we elke zwangerschap 1/4 kans dat ons kind opnieuw niet levensvatbaar was. Toch zouden we dan nog de 'natuurlijke' weg moeten volgen en op 12-14 weken een vruchtwaterpunctie moeten ondergaan. Maar net voor die test moesten ze weten waar in het DNA de fout zich bevond.

De eerste afspraak stond al een maand na Vins*' geboorte ingepland. Het uiteindelijke resultaat liet op zich wachten tot bijna 7 maanden later waarin ons elke maand een antwoord werd beloofd. Slopend.

Ondertussen waren we voorzichtig terug begonnen want wat was nu de kans dat het weer direct zou lukken?! Maar 4 weken na de eerste poging kleurde het streepje donkerpaars.

30 minuten, zolang ben ik ongeveer onbezonnen gelukkig geweest en toen begon het. De angst, de twijfels, het met niemand willen of kunnen delen, zo bang zijn voor verlies, bang voor verbinding, bang om graag te zien en terug los te moeten laten.

We verzwegen het, gelukkig was bijna vakantie en hoefde ik dan niet te werken. ik ging niet meteen naar de huisarts en besloot nog even te wachten, we hadden ook nog steeds geen resultaat van het erfelijkheidsonderzoek. . 28 lange dagen later kwam het verlossende telefoontje. Het was een fout in de celdeling en had niks met ons DNA te maken. 'Pech' dus.

Er kwam een bloeding, ik was zeker dat ik -toen nog- 'het' kwijt was. Gelukkig leerden we in het ziekenhuis bij de diagnose van Vin* de meest geweldige gynaecoloog kennen. Hij was zo lief en empathisch. Met de vorige praktijk was er iets gebroken. We konden dezelfde dag nog terecht voor de eerste echo. Alles bleek gelukkig in orde en er was weer leven in mijn buik...

Maar de zorgen bleven, de angst bleef... ik kon amper nog functioneren. Ik wou niks regelen, was te bang dat ik opnieuw alles kwijt zou zijn. Het was dan ook die gynaecoloog die me doorverwees naar J., psycholoog met een specialisatie rond alles wat met vruchtbaarheid-kinderwens-verlies te maken heeft. Er werd hard gewerkt maar zonder wekelijks bezoek aan de gynaecoloog die me zwart op wit kon zeggen dat het ok was kwam ik de dagen niet door.

Op 23 weken was ik nog een schim van mezelf en die zou enkel nog donkerder worden. Ik had een raar gevoel en wou op controle, daar bleek mijn baarmoederhals al in te korten... dezelfde avond werd ik nog opgenomen op de MIC. Ze namen een eiwittest af waaruit ze op kunnen maken of er een kans was dat ik binnen de 10 dagen zou bevallen. Die bleek positief. 'Als ze nu komt, kunnen we helaas niks doen'. Ik brak, terwijl ik dacht dat er niks meer te breken viel.

De artsen zagen het best wel positief in maar zelf kon ik niet meer. Na twee weken mocht ik op 25 weken weer naar huis maar mentaal zag ik dat totaal niet zitten. Samen met de artsen werd besloten ons te omringen met een heel team. We kwamen in contact met M., topvroedvrouw en in 1 woord fantastisch, mochten elke week op controle en ook op het verloskwartier en onder de assistenten gynaecologie was ik ondertussen al 'bekend' (of was het 'berucht? ;-) ).

Het rustig aandoen nam ik enorm letterlijk, alles heb ik eraan gedaan. 15 weken en 2 dagen bestond mijn leven uit slapen- zittend douchen-zetel-slapen met een wekelijkse uitstap (in rolstoel off course) naar de gynaecoloog. Elk uur, elke minuut, elke dag ben ik bang geweest.

Ik heb voor haar gevochten, gevochten met mezelf.

De dag dat ik bevallen ben was de meest ontspannen dag in maanden. Dolgelukkig was ik toen hij zei dat ik mocht blijven en dat we haar vandaag zouden zien.

We zijn gaan wandelen , iets wat ik zo had gemist. We gingen binnen en maakten ons klaar voor een lange dag. Weeën had ik nog niet maar ik was blij dat ik 'veilig' was en me terug vrij kon bewegen.

Mijn water werd gebroken en pal in 'Stürm der Liebe' werd ze geboren...

Ik kon het niet geloven!

Daar was ze, ze leefde, ze ademde, ze dronk.

Mama, maar dan zonder baby...

Ook al is jullie baby nu dood, toch zijn jullie voor altijd mama en papa...Woorden die door je hart gaan als een mes maar E., mijn 6-jarig metekindje, kan woorden vinden waar veel volwassenen geen idee hebben wat ze nu juist best tegen jou zeggen op zo’n moment.

WOOHOO! It's a boy!...

B. en ik, gingen na een relatie van 12 jaar bewust voor een kindje. Om eerlijk te zijn, het was erg snel ‘al prijs’ en ik was toch een beetje in shock toen ik een positieve zwangerschapstest in handen had. B., een geboren papa, was dolgelukkig vanaf het eerste moment!

Na 7 weken zwangerschap waren we door mijn job als kleuterleidster genoodzaakt om ons prille geluk wereldkundig te maken, wat ik erg moeilijk vond want ik was me erg bewust van de kansen op een miskraam.

Ook al had ik geen enkel kwaaltje, echt graag zwanger was ik niet. Maar waar ik me vooral druk om maakte was de veranderingen van mijn lichaam. Die buik, die borsten…

Hoe langer ik zwanger was, hoe meer ik begon te genieten. Zeker vanaf het moment dat ons zoontje flink begon te bewegen in mijn buik. ‘s Ochtends en ‘s avonds in bed waren gezinsmomentjes. Onze handen op mijn buik.

Elk bezoek aan de gynaecoloog ging hetzelfde, alles met mij ging goed en met onze baby nog beter! Ik moet eerlijk bekennen (ondanks mijn angstige natuur) dat ik ook erg gerust was. Ik bleef sporten, deed niet panisch over bepaald eten,...Op de 20 weken echo was onze vaste gynaecoloog op vakantie dus gingen we bij zijn collega. Alle organen werden gecontroleerd en onze zoon groeide goed!

Het laatste trimester werd ingezet en we gingen op ‘baby-moon’, ons laatste reisje met ons 2...

De hele vakantie zochten we naar leuke kinderwinkels en toffe spullen voor zijn kamer. B. werkte hard aan ons huis om alles klaar te maken en onze zolder stond ondertussen al ei-vol babyspullen! Geweldig vond ik het om er te gaan zitten en outfitjes samen te stellen met al die leuke kleertjes! Binnen drie maanden zouden we je eindelijk kunnen ontmoeten!

Maar dan...

Valt de hemel uit de lucht

De volgende afspraak bij de gynaecoloog. Ik ging er van uit dat het deze keer ook weer allemaal goed zou gaan. Helaas…hij kon een deel niet goed in beeld krijgen, zag het niet zo goed. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis in Antwerpen voor meer duidelijkheid.

Denkende dat onze beweeglijke zoon waarschijnlijk gewoon weer niet goed lag, reden we naar het ziekenhuis. In de wachtzaal zijn we er nog steeds van overtuigd dat de gynaecoloog de machine op mijn buik zal zetten en zal zeggen: alles in orde, alles gaat goed.

In de onderzoekskamer ging ik liggen en toen zakte de grond van onder onze voeten…

De gynaecoloog zei dat ons zoontje geen of weinig levenskansen heeft en dat we dus best de zwangerschap afbreken maar omwille van de lange zwangerschapsduur kan dat pas na een hele procedure. Hij neemt nog een vruchtwaterpunctie en eerlijk, wat er nu met mijn lichaam gebeurd kan me weinig schelen. Ik voel geen pijn omdat ik ook denk dat er geen pijn erger bestaat dan de psychische pijn die ik dan voel.

Verdwaasd, kapot. Alles wat ik kan denken is dat ik sterk moet zijn, dat we veilig thuis moeten geraken...dat ik ervoor moet zorgen dat B. dit aankan.

Instant komt ook het schuldgevoel. Heb ik iets gedaan? Waarom kan ik B. geen gezond kind geven?

De dag erna heb ik nog steeds geen idee wat er ons nu juist te wachten staat en het feit dat niemand daar duidelijk over kan zijn frustreert me enorm. We maken kennis met de prof. die het erfelijkheidsonderzoek zal leiden. Ons leven staat stil, ons leven is kapot.

Gelukkig komt onze huisarts wel even langs. Hij schrijft iets kalmerends voor om wat te kunnen rusten maar ik voel me schuldig als ik het neem. Het is hallucinant te weten dat we met lege handen naar huis zullen gaan maar ik je toch nog lustig voel bewegen in mijn buik…

Nu begint de rollercoaster. Om na te denken over je afscheid heb ik geen tijd. Ik ben te bang over wat mij/ons te wachten staat.

Lichamelijk ook. Ik heb veel moeite met mezelf. Heel mijn lichaam is zwanger en schreeuwt dat dit niet kan. Ik zal natuurlijk bevallen, een van mijn grootste angsten maar nu kan het me weinig deren. Mijn lichaam boeit me niet.

Vrijdag moesten we naar dokter L. om je hartje stil te leggen. Zo een zwaar en moeilijk moment. Ik kan niet kijken, niet denken, niet voelen want het doet allemaal te veel pijn.

Zondag terug om een weeënopwekker, nu moet ik nog bevallen. Verschrikkelijk dat dit kan gebeuren, dat ik dit moet meemaken...dat wij dit moeten meemaken. Jij was zo gewenst, wij waren zo klaar voor jou. Alles in mijn leven had eindelijk een balans en ik was gewoon volmaakt gelukkig.

De bevalling

Maandag 8u komen we binnen. Niet zoals alle andere gelukkige koppels, vol ongeduld om hun kind te ontmoeten maar verslagen, kapot, op van verdriet en stil. We geven ons vlindertje af en worden naar de arbeidskamer gebracht. Nummer 9… de aanblik van die kamer zal ik nooit vergeten, staat vast in mijn geheugen.

Ik krijg meteen een epidurale en dan begint het...wachten...maar op wat? Op het meest verschrikkelijke moment ooit. Het moment dat er een stuk van mezelf mee sterft.

Elke 3 uur krijg ik weeënopwekkers en tegen ‘s avonds vind mijn lichaam het genoeg geweest. Ik krijg koorts en ben er soms niet helemaal meer bij. En dan ben je daar. Stil. Op B.'s verjaardag 19/09/2017 om 6u45 in de ochtend. Hier geen feest of tranen van geluk.

Daar lig je dan. Zo klein maar verdorie zo perfect. Ik voel een nieuwe soort liefde in me naar boven komen. Zo sterk, zo onvoorwaardelijk. Jij bent perfect imperfect! Helaas, 24uur later sta ik thuis met lege handen, leeg hart en compleet gebroken.

Op je uitgerekende datum schrijf ik je een briefje... (23/12/2017)

Mijn lief klein ventje,

Vandaag is de dag dat je bij ons zou zijn...en ik heb het zo moeilijk. Moeilijk met de realiteit dat ik je nooit zal ruiken, kennen, knuffelen. Dat ik verder moet met de eeuwige onwetendheid van wie jij was geworden, wie jij had kunnen zijn. Moeilijk met een knagend en hardnekkig moedergevoel, instinct dat ik niet kan bevredigen. Elke dag, elk uur zonder jou, zonder kind, is er op dit moment een te veel.

Het leven voelt een beetje als iets dat ik moet ondergaan nu, echt leven is er niet bij. Niks voelt nog zoals vroeger, en dat maakt me soms boos. Waarom wij, die zo bewust voor jou gekozen hadden? Waarom wij, die van het leven niet meer verwachten dan een job om te kunnen leven en een lekker warm gezinnetje?

Het is allemaal zo moeilijk te aanvaarden...en toch moet ik, toch moet ik eeuwig leven met een zoon wiens geschaafde knie ik nooit zal verzorgen omdat hij gevallen is bij het skaten.

Elke avond voor ik ga slapen blaas ik je kaarsje uit en wens ik jou een goede nacht. Ik hoop dat je fier op me bent voor de stappen die ik elke dag opnieuw probeer te nemen. Heel stilletjes vraag ik je dan ook om ons snel een gezond broertje of zusje toe te sturen waar we zo hard naar verlangen. Niet om jou te vervangen, want dat kan nooit. Jij zal altijd ons eerste kindje blijven, onze eerste zoon die in onze dromen fier is op ons en heel hard straalt wanneer het in mijn hoofd even heel donker is.

(dankzij VZW Berrefonds kregen we mooie foto's mee van Vin en mochten we samen een 'herinneringsdoos' samenstellen... We zijn hen zo dankbaar voor wat we, ondanks het grote verlies, wel mee naar huis konden nemen.)